"ชุดนอนนี่.. สวยดีนะ"
"แต่เหมือนนายจะไม่ค่อยอยากให้ใส่นะ" เตนล์ว่าติดตลก
ชมว่าชุดสวยแล้วแกะกระดุมจะปลดมันออกทุกเมื่อนี่คืออะไร
แทยงผละตัวออกมาแล้วเงยหน้าขึ้นมากับรอยยิ้มบางๆ
รอยยิ้มแบบนี้เตนล์เกลียดที่สุดเลย ปากยิ้มแต่แววตาเหมือนจ้องจะกินอยู่ตลอดเวลา ซึ่งแทยงก็ชอบมองเตนล์แบบนี้บ่อยๆ
กระทั่งตอนทำงานแทยงก็ชอบทำอยู่บ่อยๆ
เห็นอยากทิ่มให้ตาบอด
เตนล์ยกมือขึ้นมาปิดตาแทยงไว้ทั้งสองข้าง
ส่วนมือทั้งสองข้างของแทยงนั่งกำลังลูบไปที่ต้นขาขาวภายใต้กางเกงสีขาวอยู่ สองมือที่ค่อยๆ
เลื้อยเข้าผ่านขากางเกงร่นมันขึ้นไปจนเห็นเป็นกางเกงในสีดำวับๆ แวมๆ
"กางเกงนี่มัน…" เตนล์ใช้นิ้วโป้งกดเปลืองตาของแทยงเบาๆ
แล้วใช้นิ้วที่เหลือดันหน้าอีกคนให้เงยขึ้นมาจูบปิดปากไปเสีย
"ขี้บ่นจริง" เตนล์ผละออกมาเพื่อพูดต่ออีกหน่อยแล้วครอบริมฝีปากทับส่วนเดียวกันของแทยง
บดจูบเข้าไปราวกับกำลังละเลียดกินคัพเค้กแสนอร่อย
"อื้อ /อื้อ"
ทั้งคู่ร้องออกมาแทบจะพร้อมกัน
เมื่อแทยงใช้ปลายนิ้วเข้าไปกดตรงจุดอ่อนของเตนล์เข้าจนเตนล์สะดุ้งเผลอกัดปากแทยงอย่างแรง
"เจ็บนะเตนล์" พอเตนล์ปล่อยมือออกจากเปลือกตาแล้วแทยงก็ช้อนตามองอย่างงอนๆ
แทยงก้าวถอยหลังออกมาไปยืนอีกฝั่งของห้องน้ำ ปล่อยให้เตนล์เบ้หน้าใส่ รู้ทั้งรู้ว่าตรงนี้มันจุดอ่อน
เหมือนเป็นปุ่มสวิตซ์ให้อะไรๆ มันตื่นเร็วขึ้น
"ถ้ามันเลอะจะทำไง" เตนล์หมายถึงเวลาที่มันเกิดอารมณ์
ถึงจะไม่ถึงขั้นปลดปล่อยออกมาแต่มันก็ห้ามไม่ได้จริงๆ ที่จะไม่มีของเหลวอะไรออกมาเลย
แล้วถ้ามันเลอะกางเกงในสุดท้ายแล้วเตนล์ก็ต้องถอดมันออก เพราะมันไม่สบายตัว แต่ถ้าแทยงจะเล้าโลมเตนล์อยู่แบบนี้คงได้เปลี่ยนทั้งกางเกงหรือไม่ก็เลอะไปถึงเสื้อเลย
"เลอะก็ถอดออกสิ"
"เตนล์เอาชุดนอนมาแค่นี้"
"ก็ใส่ชุดอื่น"
"ถ้าไม่ให้ใส่ชุดนอนนอน จะให้ใส่กางเกงยีนส์หรือไง"
"ทีตอนไม่ใส่ยังนอนได้เลย อย่ากระแดะนา.. เตนล์"
"ม..มันไม่เหมือนกันนี้" ถ้าแทยงหมายถึงตอนที่นอนด้วยกันสองคน
จะแก้ผ้านอนทั้งตอนที่ทำหรือไม่ทำอะไรกันเตนล์ก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่นี่มันนอกสถานที่ คนเยอะแยะแถมเตนล์ยังต้องนอนกับแจฮยอนจะให้แก้ผ้านอนหรือไง
"อ่า.. เตนล์"
เหมือนเตนล์กำลังโดนแกล้ง
แทยงมีโทนเสียงที่ต่ำ ยิ่งเวลาครางเสียงต่ำจนเสียงสั่นทำยิ่งทำให้ใจเตนล์สั่นจนแทบจะหลุดออกมา
แทยงยืนพิงกำแพงฝั่งตรงข้าม ถอดกางเกงตัวเองออกเขี่ยไปให้พ้นทางราวกับไม่ใส่ใจอะไรมาก
แก่นกายที่เริ่มตื่นตัวอยู่ในเรียวนิ้วสวย สีของเส้นเลือดบนมือขาว เตนล์กัดปากมองอย่างขัดใจ
แทยงทำเหมือนว่าเตนล์ไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ สายตาของแทยงไม่ได้มองเตนล์เลยสักนิด
เหมือนมองผ่านๆ ไปแค่นั้นเอง
เตนล์ลงมาจากที่นั่งบนขอบอ่างล้างหน้า
กางเกงขาสั้นสีขาวที่สวมอยู่ถูกปลดออก ตามด้วยเสื้อเชิ้ตที่ใส่นอน เตนล์ค่อยๆ ย่อตัวคุกเข่าลงนั่งตรงหน้า
แก่นกายร้อนของแทยงถูกเปลี่ยนมาอยู่ในมือเตนล์แล้ว เมื่อมือว่างแทยงก็ยกมือขึ้นมาถอดเสื้อตัวเองออก
แทยงก้มลงดึงต้นแขนเตนล์ให้ลุกตาม
ก่อนที่จะได้ถามอะไรก็ถูกดันให้ไปนั่งบนชักโครกที่ถูกปิดฝาลง
"คุกเข่านานๆ
ไม่ดีหรอก"
เตนล์เผลอใจเต้นกับการใส่ใจเล็กๆ
น้อยๆ ของแทยงอีกครั้ง ถึงจะรู้ดีว่าอาการที่เข่าของเขาใครๆ ก็รู้ อีกอย่าง
สำหรับแทยงแล้ว นิสัยของแทยงน่ะนะ ใส่ใจเมมเบอร์ทุกคนนั้นแหล่ะ
"อย่ากัดนะ"
..รู้ทัน..
เตนล์อยากจะกัดให้ขาดไปเลย
เพราะไอ้แท่งนี้มันทำให้เตนล์นอนช้าไปอีกวัน
เตนล์เม้มปาก
ส่งลิ้นแลบเลีย รดลมหายใจร้อนใส่แก่นกายของอีกคนที่ถูกประคองไว้ในมือ
เตนล์กำลังค่อยๆ ละเลียดชิมรสชาติที่คุ้นเคยอย่างช้าๆ
มือข้างที่ว่างอยู่ก็ถูกส่งไปนวดพวงลูกบอลถือไว้แล้วหมุนกำรอบแก่นกายอย่างช้าๆ
จังหวะดูดดุนอย่างชำนาญ
ลิ้นหนานุ่มลากสัมผัสไปอย่างจาบจ้วงและหนักหน่วงจนเรียกเสียงครางเบาๆ
จากแทยงออกมาได้เบาๆ
"ปู้ด"
อยู่ดีๆ
เตนล์ก็เป่าลมออกมาทั้งๆ ที่ยังมีแก่นกายของแทยงอยู่ในปากจนเกิดเสียง
แทยงก้มมามองเด็กซนที่ตอนนี้ละริมฝีปากออกมาทำปากยื่นมองหน้าเขาอยู่
"ทำไม"
"เมื่อย"
คำตอบที่แทยงยังสงสัยว่าทำไมเขาถึงคิดว่ามันน่ารักจัง เลยหยิกแก้มเตนล์ไปที
แต่ก็ไม่วายโดนฟาดจนเป็นรอยแดง
"ลุกขึ้น"
เพราะเตนล์คงจะลงไปนั่งคุกเข่าให้เขาทำอะไรได้มาก
แทยงเลยให้เตนล์ลุกขึ้นยืนหันหน้าเข้ากระจกบานใหญ่
ยกขาขึ้นมาหนึ่งข้างขึ้นไปพาดไว้กับอ่างล้างมือ
"เข้าเลยนะ"
แทยงโน้มตัวไปจนแนบไปกับแผ่นหลังของเตนล์
กระซิบเข้าที่ข้างหูด้วยโทนเสียงที่เตนล์ชอบ
"ด..เดี๋ยว.."
ยังร้องห้ามไม่ทันขาดคำ แทยงก็แทรกแก่นกายเข้าไปในช่องทางที่ยังไม่ได้เปิด
แต่เพราะเข้ากันบ่อยเลยทำให้ไม่เจ็บมาก เตนล์กัดปาก ค้ำมือกับพื้นที่คว้าได้
เกร็งสะโพกไว้รองรับแรงกระแทกจากแทยงที่เข้ามาไม่ช้า ไม่เร็ว แต่มันจุกอยู่ข้างใน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"!!"
อยู่ๆ
เสียงเคาะประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น
เตนล์แทบสะดุ้งแต่ผิดกับอีกคนที่บีบไหล่เขาไว้แล้วกระแทกเข้ามาโนแคร์โนสนอะไรทั้งนั้น
"แทยงงงงงง"
"หื้ม?"
เตนล์แทบหันไปมองจนคอแทบพลิก
เมื่อแทยงตอบกลับไปแบบไม่สนโลก เสียงที่เรียกข้างนอกนนั้นคือจอห์นนี่ไม่ผิดแน่ เตนล์พยายามกลั้นเสียงเอาไว้แม้ว่าจะโดนแกล้งทำแรงๆ
จนเผลอปล่อยปากที่กัดเอาไว้ออกมาอยู่บ่อยๆ
"เห็นเตนล์ไหม
เขาหาเตนล์กันอ่ะ"
"ฉันจะไปรู้ได้ไง"
คำพูดที่เตนล์อยากจะบีบแทยงน้อยให้หักคามือ
จะไปรู้ได้ไง เป็นคนลากเขามาเอาถึงนี้ แถมตอนนี้แทยงยังมองหน้าเตนล์ผ่านกระจกเหมือนกำลังล้อๆ
เขาอยู่
"อ่อ
นายก็ไม่รู้สินะ"
"อือ
ไม่รู้"
"สงสัยเตนล์จะอยู่ในห้องน้ำอีกห้องมั้งครับ"
เสียงจอห์นนี่ราวกับกำลังคุยกับใครอีกคนอยู่ข้างนอก พอเหมือนว่าคนอื่นๆ
จะออกไปกันหมดแล้ว เตนล์ก็หันไปพร้อมจะด่า แต่กลับโดนแทยงโน้มหน้าเข้ามาจูบปิดปากเอาไว้ก่อน
จูบกันนานจนเตนล์มั่นใจว่าข้างนอกห้องคงไม่มีใครแล้วละ
เวลาป่านนี้ทุกคนคงไปนอนกันหมดแล้ว แทยงก็คงคิดแบบนั้น
เมื่อแทยงถอดแก่นกายออกมาให้เตนล์ลุกมายืนดีๆ
ก่อนจะอุ้มเด็กดื้อขึ้นไปนั่งบนขอบอ่างล้างมืออีกครั้ง เตนล์กำลังยกขาขึ้นกางออกเพื่อให้แทยงแทรกกายเข้ามาได้ง่ายๆ
แต่ก็ถูกแทยงกอดรอบต้นขาทั้งสองข้างแล้วดึงเข้ามาประชิดตัวอย่างเร็วจนเตนล์ผงะไปด้านหลัง
"เบาๆ
ก็ได้"
"ชู่ว~"
แทยงสอดแก่นกายเข้าไปใหม่และเริ่มด้วยจังหวะที่เร็วขึ้น
เตนล์รู้สึกเสียวขึ้นสุดใจเพราะขอบอ่างล้างหน้าที่นั่งอยู่มันไม่มีที่ว่างมากพอจะให้มั่นใจว่าจะไม่หล่นตกลงไปเลยสักนิด
แต่เพราะแทยงล็อกขาเอาไว้อย่างมั่นคงและกระแทกเข้ามาเหมือนตอกตะปูให้เตนล์เรื่อยๆ
จนเริ่มไม่แน่ใจว่าแล้วที่เสียวนี่คือเสียวตกหรือเสียวเพราะโดนกระแทกกันแน่
"หว๋า~" เตนล์เผลอร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆ
แทยงก็ทำท่าเหมือนจะอุ้มเตนล์ขึ้นมา
แต่เพราะถูกดิ้นจนเกือบเสียหลักล้มไปทั้งคู่แทยงถึงได้ล้มเลิกความคิด
"ไม่เอา"
เตนล์ทุบไหล่แทยงที่คิดจะเล่นอะไรแผลงๆ แทยงยู่ปากงอนๆ แต่ไม่เอาก็ไม่เอา
"อ้วนขึ้นนะเตนล์"
"จิ๊"
เสียงจิ๊จากเด็กดื้อตามมาด้วยเสียงจุ๊บจากแทยงที่หมั่นเขี้ยวเจ้าเด็กฟองนมที่ไม่ว่าจะละเลียดชิมเมื่อกี้ก็นุ่มละมุนอยู่เสมอ
"อื้อออ
อย่าปล่อยข้างในนะ" เตนล์ดันตัวเองออกมาบอกความต้องการตัวเอง
ถ้าปล่อยข้างในต้องมาเสียเวลาเอาออกแล้วคืนนี้เตนล์คงนอนหลับไม่สบายแน่ๆ
"ก็ได้"
แต่แทยงกลับตอบรับมาอย่างง่ายดาย เตนล์ไม่ทันได้เอะใจว่ามันง่ายไปหรือเปล่า
จนกระทั่งถึงเวลาที่แทยงจะปลดปล่อยมันออกมาจริงๆ
ระหว่างที่ถูกขยับแก่นกายเข้าออก
แทยงก็ใช้มือชักให้เตนล์อยู่เสมอจนเริ่มจะทนไม่ไหวจากการถูกลุกล้ำทั้งด้านหน้าด้านหลัง
"ถ้าทำเลอะตรงนี้ก็จะเสียเวลาเช็ดอีก"
แทยงบ่นคนเดาเบาๆ ซึ่งเตนล์ก็เห็นด้วย
แต่พอจะมองหาทิชชู่ก็ช้าเกินไปเมื่อแทยงเอื้อมมือไปหยิบเอาสายหูฟังที่พึ่งได้จากเตนล์ก่อนมาเข้าห้องน้ำนี้
จัดการพันรอบแก่นกายของเตนล์ไว้ไม่แน่นมันแค่พอให้รู้สึกอึดอัด พอเล่นอะไรแผลงๆ
อย่างการอุ้มขึ้นกลางอากาศไม่ได้ แทยงก็หาวิธีเล่นอย่างอื่น
"ด..เดี๋ย--
อึ๊" เมื่อแทยงพันไปจนเหลือสายอีกไม่มาก
แจ็คต่อหูฟังที่ควรจะเสียบเข้ากับโทรศัพท์หรือเครื่องเล่นเพลงอื่นๆ
แต่แทยงกับเสียบมันเข้ากับช่องเล็กๆ ปลายแก่นกายของเตนล์
ทำเอาเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่แทบปลิวหายไป
"เล่นบ้าอะไรเนี่ย"
"อย่าเสียงดังสิเตนล์
ต้องให้บอกกี่ครั้งหื้ม?"
แทยงผู้แสนดีต่อหน้าทุกคนกลายเป็นคนโรคจิตสายเอสไปตั้งแต่เมื่อไร
ถึงจะไม่มากเท่าไรก็เถอะ แต่แทยงดูสนุกทุกครั้งที่ได้แกล้งเตนล์แรงๆ แบบนี้
แทยงยังคงส่วนแก่นกายเข้าออกแรงและหนักหน่วง
จนภายในเตนล์ปั่นป่วนไปหมด
ยิ่งแทยงกดนวดตรงร่องขาที่เป็นจุดอ่อนของเตนล์ไปด้วยยิ่งเหมือนคนจะเป็นบ้าอยู่รอมร่อ
"อ่า.."
แทยงปล่อยน้ำรักพุ่งออกมา
แต่เพราะว่ารับปากกับเตนล์ไว้แล้วว่าจะไม่แตกในจึงรีบถอดแก่นกายออกมาให้ของเหลวสีขาวขุ่นพุ่งใส่ปากช่องทางจากภายนอกแทน
บอกจะไม่ปล่อยข้างในแต่ไม่ได้รับปากว่าจะไม่ทำให้เลอะนี่
แทยงชักแก่นกายตัวเองอีกสองสามรอบเพื่อรีดเอาน้ำออกมาให้หมด
แต่เพราะมันเลอะไปแล้วจึงก้มลงไปหยิบผ้าที่ใกล้ตัวที่สุดขึ้นมาเช็ด
แน่นอนว่าเช็ดช่องทางที่เปื้อนน้ำของตัวเองให้ด้วย
"นี่
แกล้งกันเหรอ"
เตนล์แทบปรี๊ดแตกเมื่อเห็นว่าที่แทยงกำลังใช้เช็ดอยู่นั้นเป็นเสื้อเชิ้ตใส่นอนของเตนล์
"อ่าว
โทษที" คำขอโทษที่ไม่จริงใจเลยสักนิด
แทยงดึงจุกที่เสียบเข้ากับแก่นกายเตนล์ออกแล้วแกะสายหูฟังออกลวกๆ
ก้มลงไปใช้ริมฝีปากครอบให้เป็นการไถ่โทษ แต่เตนล์กำลังหงุดหงิด เสื้อไม่ใช้ราคาถูกๆ
แล้วทำเลอะแบบนี้เตนล์จะใส่อะไรนอน
เตนล์เกลียดแทยง
ที่ยังทำเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
แค่เรื่องที่เตนล์หายไปคนตามหากันนี่ยังไม่ออกไปจากใจนะ
ถึงจอห์นนี่จะบอกว่าอยู่ในห้องน้ำอีกห้อง แต่ถ้าไปหาดูแล้วไม่เจอล่ะ เรื่องของเตนล์กับแทยงจะถูกเปิดเผยเร็วๆ
นี้งั้นเหรอ ถ้าทุกคนรู้แล้วจะเกิดอะไรขึ้น
เตนล์อาจจะถูกดองยาวจนกว่าจะหมดสัญญาไปเลยหรือเปล่า
ความกังวลมากมายในใจแต่เตนล์กลับปฏิเสธแทยงไม่ได้
ยิ่งกว่าเกลียดแทยงตอนนี้คือเตนล์เกลียดตัวเอง
"อึก
อ้ะ" สะโพกมนกระตุกก่อนจะปล่อยออกมา
แทยงยังไม่ละออกไปรอดูดกลืนน้ำของเตนล์ให้หมดเพื่อไม่ให้มันไปเลอะตรงไหนอีก
"อาบน้ำก่อนค่อยออกไปจะได้นอนสบายๆ"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น