"เตนล์อยากเป่าเทียน"
"ไม่มีเทียนอ่ะ โทษที"
"มี แทยงมี"
"มีที่ไหน"
แทยงซื้อเทียนมาเป็นตัวเลขที่เป็นเลข 10 ปักไว้บนเค้กที่เตนล์ละเลงไปจนไม่รู้ว่าเทียนมันหล่นหายไปที่ไหน ถ้าเตนล์อยากเป่าเทียนตอนนี้ก็ไม่มีให้หรอก
"อันนี้"
แต่เทียนที่เตนล์ต้องการอันนี้มันไม่ใช่เทียน ถึงจะเหมือน ความร้อนจะได้ ความแข็งจะให้ แต่มันก็ไม่ใช่เทียน เตนล์พยายามถอดกางเกงออกเพื่อดึงเอาแก่นกายของแทยงออกมาเป่าใส่แรงๆ
"ปูดดดดดดดดดดดด" เศษน้ำลายกระเด็นใส่เต็มๆ แทยงลุกขึ้นมาลูบแก้มที่เปื้อนครีมของเตนล์ขึ้นมามอง ยกปลายนิ้วที่เปื้อนครีมขึ้นมาเลียช้าๆ
"ไม่ใช่เทียนสักหน่อย"
"เทียน เตนล์อยากเป่าเทียน" เตนล์ก้มลงใช้ลมร้อนจากริมฝีปากเป่าอีกครั้ง อีกครั้ง กำรอบแก่นกายที่คิดเอาไว้ว่าเป็นเทียนวันเกิดแน่ๆ เป่าฟู่ๆ อยู่แบบนั้น
"ไม่ใช่เทียน"
"เอ๊ะ แทยงอย่างเถียงเตนล์สิ ทำไมเทียนไม่ดับสักที แทยงงงงงงง"
ในคราแรกที่เตนล์ดุหาว่าเขาขี้เถียง แต่พอเป็นประโยคหลังก็งอแงว่าเป่าเทียนเท่าไรก็ไม่ดับ
"เตนล์ต้องอมมันถึงจะดับ"
"อมเทียนทำไม"
"ลองดูสิครับ"
บอกให้ลอง เตนล์ก็ลอง ริมฝีปากบางสีเยลลี่สดน่ากินครอบลงไปยังส่วนปลาย อมแล้วดูดขึ้นมาจนหลุดออกจากปากดังเป๊าะ
"ไม่เห็นดับเลย"
"อมอีกสิครับ"
ลูกแมวว่าง่ายเชื่อฟังทุกอย่าง อยากให้เทียนดับก็อมอีก ดูดอีก ก้มหัวขึ้นลงให้แท่งเอ็นร้อนเข้าสัมผัสกระพุ้งแก้มในปากเห็นเป็นรูปร่างชัดเจน
"อืมมมมมม อือ อือออ อือ อืมมม" เตนล์ครางออกมาทางจมูกตลอดการพยายามดับเทียน ไม่พอยังละปากออกมาเป่าฟู่ๆ ใส่อีกไม่รู้จะดับได้หรือเปล่า
"แทยงงงง" มือเล็กกำรอบแก่นกายชักขึ้นลงแทนเงยหน้ามองแทยงเหมือนขอความช่วยเหลือ
เตนล์พยายามอมแท่งเทียนอันใหญ่คับปากเข้าอีกรอบ ดูดดุนอยู่แบบนั้นจนเทียนปล่อยครีมเหลวขุ่นออกมา
"งื้อออออออ ไม่ใช่เทียนจริงๆ ด้วย" เตนล์ถูกน้ำรักของแทยงฉีดเข้าปากจนต้องผละออกมาให้น้ำที่เหลือพุ่งใส่หน้าเต็มๆ เลอะผสมไปกับครีมที่เปื้อยอยู่ก่อนแล้ว
แทยงจับเตนล์ให้นั่งหันหลัง ยกสะโพกขึ้นมาแล้วจับแก่นกายขึ้นมาชักก่อนสองสามรอบแล้วจ่อเข้าไปยังปากทางเข้าของช่องทางคับแคบ
"ฮื้ออออ แทยงดูดาวววว" แต่ยังไม่ทันจะได้สอดเข้าไปมิดหัว เตนล์เงยหน้ามองบนฟ้าเห็นไฟเครื่องบินที่กระพริบลอยผ่านไปก็ชี้แล้วยืนขึ้นเกาะราวระเบียงไว้ให้แทยงต้องลุกขึ้นมาแอ่นสะโพกเตนล์เข้าหาร่างกายตัวเองอีกรอบ
คราวนี้ใส่เข้าไปได้แล้ว เตนล์โค้งตัวรับสัมผัสจนอบแนบไปกับระเบียง
"ฮื้ออออ แทยงเอาเทียนมาทิ่มเตนล์ทำไม" ลูกแมวงอแงใหญ่ เหมือนจะลืมไปว่าเมื่อกี้พึ่งบอกไปว่าไม่ใช่เทียนจริงๆ ด้วย
"เตนล์ร้อน เอาออกไปนะ ฮืออออออ" เพราะคิดว่าเป็นเทียนที่ยังมีเปลวไฟอยู่ ก็คิดไปเอาเองเสร็จสรรพว่ามันร้อนมาก และกำลังเผาไหม้ร่างกายที่ร้อนรุ่มนี้อยู่ แต่แทยงไม่สนใจแล้วในตอนนี้ เตนล์แนบตัวชิดระเบียงยังไง แทยงก็ก้มลงไปลากลิ้นร้อนเลียกินครีมของเค้กที่ทำเอาไว้เองแต่พึ่งได้ลองชิม ไม่รู้ว่าทำหวานไป หรือมันเพิ่มความหวานเมื่อได้อยู่บนร่างของเตนล์
"ฮ่าาาาา ฮือออ อือออ" ทุกครั้งที่แทยงขยับแก่นกายเข้าออก เตนล์จิกมือเกาะราวไว้แน่น หลับตากัดริมฝีปากไว้แต่ก็ยังมีเสียงที่ห้ามเอาไว้ไม่อยู่
"แทยง มีคนมองด้วย" พอลืมตามอง เตนล์ที่เกาะราวระเบียงไว้ชี้ไปยังห้องชั้นล่างกว่าของคอนโดใกล้ๆ เมื่อแทยงหันไปมองว่ามีคนมองอยู่จริงๆ ก็รวบตัวเด็กขี้เมาเข้าไปใกล้กับประตูระเบียงมากขึ้น หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็น
"งื้อ ไม่ไป เตนล์จะดูดาว" แต่ลูกแมวคนดื้อก็เกาะราวระเบียงไว้ อยากดูดาวไม่สนใจสะโพกที่สวนกระแทกเข้ามาเลยสักนิด แทยงถอดแก่นกายออกแล้วจับให้เตนล์หันหลังใส่ราวระเบียงเกาะราวเอาไว้ ยกสะโพกเตนล์ขึ้นมาจนตัวลอยแทบนอนไปกับระเบียง ข้อพับขาพาดไปกับแขนแกร่งและแก่นกายร้อนแท่งใหญ่ก็สอดแทรกเข้ามาในร่างกายอีกครั้ง
"เตนล์อยากจูบ" สัญชาตญาณบอกเตนล์ไม่ให้ปล่อยมือออกจากระเบียง แต่เตนล์ก็อยากจูบจึงบอกออกไปตรงๆ แทน แทยงปล่อยขาเตนล์ลงพื้นข้างนึงแล้วใช้มือค้ำที่ราวระเบียงข้างๆ หัวเตนล์ โน้มกายเข้าไปบดริมฝีปากเข้าจูบ ลิ้นเลียสายน้ำใสที่ไหลออกมาจากปาก เกี่ยวเก็บรสชาติหวานที่ติดใจไม่หาย แก่นกายยังคงขยับเข้าออกเป็นจังหวะอยู่ ไม่สนแล้วว่าคนข้างล่างจะยังมองอยู่หรือไม่ มืดขนาดนี้ถ้ามันจะตั้งใจมองขนาดนั้นก็ให้มันรู้ไปสิ แต่พอมองลงไปแล้วคนข้างล่างก็หายไปแล้ว
แทยงไม่ได้สนใจอะไรต่อ พอละริมฝีปากบอกให้เตนล์หุบอากาศจะจูบอีกเจ้าตัวก็งอแงจะดูดาวอยู่นั้น จึงใช้มือหยิกก้อนเนื้อนิ่มไปที
"แทยง เตนล์ไม่ไหวแล้ว" เสียงครางยานกับน้ำรักที่พุ่งออกมาอย่างแรงจนกระเด็นมาโดนหน้าท้องตัวเองเป็นสัญญาณบอกอย่างดีว่าเตนล์ไม่ไหวอย่างที่พูดจริงๆ
แทยงถอดกายตัวเองออกมา จับให้เตนล์ลุกขึ้นมายืนดีๆ แต่เตนล์กลับเข้ากอดแทยงแน่น แก่นกายที่ยังแข็งอยู่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย แล้วเตนล์เกาะแน่นขนาดนี้ไม่น่าจะดึงออกได้ ไม่งั้นก็คงจะงอแงอีก แทยงจึงใช้มือลูบไปตามร่องก้นสอดมือเข้าไปแยกเนื้อตรงร่องขาใต้ลูกบอลกลมของเตนล์ออกเพื่อรับเอาแก่นกายของตัวเองแทรกเข้ามา พยายามสอดเข้าออกแต่ความแน่นมันไม่พอ เพราะเตนล์ไม่ยอมยืนนิ่งๆ หนีบขาให้
"แทยงเป็นเค้กให้เตนล์กิน คึคึคึ" เจ้าลูกแมวยังคงพูดจาไปเรื่อย ไม่ได้นึกเลยสักนิดว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ แทยงกัดฟันแน่นอยากเถียงสุดใจว่าตอนนี้เตนล์อยู่ในสภาพเป็นเค้กมากกว่าแทยงอีก
เพราะไม่รู้ว่าคนข้างล่างจะกลับออกมามองดูเมื่อไร แล้วแทยงก็อยากจะปลดปล่อยออกเสียที จึงยืนหันหลังเข้าระเบียง แต่ไม่ได้ชิดมา ยกขาเตนล์ขึ้นให้ไปเหยียบราวระเบียงไว้เพื่อให้สอดแก่นกายเข้าสะดวกๆ เตนล์รีบคว้าบานประตูของระเบียงเอาไว้ แทยงยื่นหน้าขึ้นมาจูบ คว้ารับสะโพกมนไม่ให้ตก
"อา.. แทยง ดีจัง" เตนล์เชิดหน้าหลับตาพริ้มครางออกมาอย่างสุขอารมณ์ แล้วยังพยายามจะยกขาอีกข้างขึ้นเหยียบระเบียงอีก แทยงก็ต้องรับน้ำหนักเอาไว้ทั้งสองมือ แต่นั้นก็ยังไม่เป็นอุปสรรคมากเท่าไร เมื่อสะโพกยังคงทำหน้าที่ต่อไป เสียงดังพับๆ ของเนื้อที่กระทบกัน ยิ่งเตนล์โถมตัวเข้ามากอดไหล่แทยงอย่างไม่กลัวว่าแทยงจะเสียหลักชนขอบระเบียงตกตายไปทั้งคู่ แต่แทยงก็ไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้น จับตัวเด็กดื้อเหวี่ยงขึ้นลงในอากาศกระแทกเข้าจุดกระสันภายในอย่างแรงและรวดเร็ว พอเตนล์เซจะร่วงลงไปก็ต้องปล่อยลูกแมวลงมายืนอีก
"เตนล์ยืนไม่ได้แล้ว"
"แต่เตนล์ต้องยืนก่อน" แทยงจับเตนล์หันหลังให้อีกที ยกขาเหยียบราวระเบียงอีกรอบ แทยงยกกายสวนสะโพกขึ้นไปแต่เพียงไม่นานลูกแมวก็ขาอ่อนร่วงพับลงไปกับพื้น
"เตนล์เวียนหัว"
"อย่าพึ่งสิ"
"ไฟมันวิบวับเต็มไปหมด" เตนล์ไม่อยากมองออกไปนอกระเบียงแล้ว ไม่อยากดูดาวแล้ว เตนล์จะเข้าห้องแล้ว แต่พอจะดิ้นเข้าห้อง แทยงก็คว้าเอวเตนล์ไว้ ก่อน
แทยงนั่งบนพื้นให้เตนล์นั่งคร่อมตักหันหลังชนอก จับแก่นกายสอดเข้าไปในช่องทางของเตนล์ ยกสะโพกมนขึ้นแล้วใช้มือพยุงด้านหลังไม่ให้ล้ม เด้งสะโพกสวนขึ้นไป จนเตนล์ตั้งขาเป็นตั้งฉากกับพื้นคล้องคอแทยงไว้
"อาาา แท..ยง เตนล์ไม่ไหวแล้วจริงๆ " เตนล์ทิ้งตัวลงนั่งอย่างแรงจนแก่นกายกระแทกเข้าชนจุดกระสันภายในอย่างจัง เตนล์นั่งแช่กุมหัวไว้อย่างนั้น แทยงรวบเอวบางเข้ามากอดแน่น กอดจูบหัวและหูลูกแมว
"ช่วยแทยงหน่อยนะ"
"ฮื้อออ เตนล์ปวดหัว"
"อีกนิดนึง ช่วยแทยงก่อนนะ"
เตนล์อยากจะงอแง แต่เพราะได้ปล่อยไปแล้วรอบนึง พอมาตอนนี้เลยเริ่มมีสติ พอจะรู้ว่าตัวเองก็รู้สึกมากอีกเหมือนกัน แต่คงไม่มาเท่ากับแทยงที่แข็งคาช่องทางเขาอยู่ เตนล์จึงนั่งยองๆ แล้วขย่มสะโพกให้แทนโดยที่แทยงไม่ต้องขยับเลย
แต่มันไม่เพียงพอ แทยงให้เตนล์คว่ำคลานเข่าแล้วลุกขึ้นคร่อมสะโพกเตนล์สวนเข้าไปอีกแรงๆ สักพักใหญ่ๆ ก็จะปลดปล่อยออกมา แต่แทยงไม่อยากปล่อยข้างในให้เตนล์ระคายเคือง จึงดึงออกมาชัดรูดแก่นกายให้พุ่งใส่ช่องทางของเตนล์จากด้านนอก
ปล่อยใส่แบบนี้ดีกว่าแตกใน ถุงยางที่โบราให้มาก็ไม่ทันได้หยิบใส่ มันไม่ทันอ่ะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ
พอปล่อยจนหมด เตนล์นั่งหมดแรงอยู่บนพื้นหอบหายใจแฮ่กๆ บวกกับอาการปวดหัวหน่วงๆ ปวดไปแทบทุกข้อส่วนของร่างกายด้วย
"ยังอยากกินเค้กอยู่ไหม?"
"..เค้ก..อะไรง่ะ" ดวงหน้าหวานแดงแจ๋ ไม่กล้าสบตา พอมองสำรวจร่างกายก็เหมือนเห็นภาพฉายเข้ามาในหัว ภาพที่ตัวเองป่วนไปทั้งห้อง ลอบมองสำรวจบริเวณใกล้ๆ ก็มีแต่เศษครีมที่เป็นรองอุ้งเท้าจากเขาทั้งนั้น
"แล้วยังอยากเป่าเทียนอยู่หรือเปล่า?" แทยงยืนรีดน้ำออกจากแก่นกายออกให้หมด แล้วปล่อยให้แท่งเอ็นร้อนสัมผัสไปที่แก้มนิ่ม บ่งบอกว่าหมายถึงเทียนไหน
"ไม่ใช่เทียนสักหน่อย"
