{ TaeTen } รายงานของเตนล์ ฉบับที่ 2

แทยงหาจังหวะหยุดเกมไว้แล้ววางจอยลงบนพื้น จับแขนเตนล์ดึงเข้ามาพร้อมกับใช้เท้ายันพื้นเพื่อเลื่อนตัวเองกับเบาะนั่งเลื่อนออกจากตรงนั้น

"กูยังเจ็บแผลอยู่นะ"

แทยงอยากบอกเตนล์ว่ามาสำนึกว่าตัวเองมีแผลตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วละ

ใบหน้าสวยถูกสองมือจากพี่ข้าวที่จับจอยเกมเมื่อครู่มาประคองหน้าขึ้นไปจูบ เตนล์โอบรอบคอเข้ามาแน่นแล้วปีนป่ายตัวเองขึ้นไปคร่อมตัก แทยงละจูบออกแล้วไล่มาตามใบหน้าและลำคอ ยอดอกสวยที่ไม่ได้ดูดกินนานเพราะรู้สึกผิดกลัวเตนล์เจ็บ ตอนนี้ไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้ว

แล้วก็ไม่ใช่ว่าเตนล์จะปฏิเสธ กลับยิ่งแอ่นอกเข้าหาจนตัวแทบโค้ง มือสอดเข้าท้ายทอดพี่ข้าวขยุ้มนวดผมนิ่มเพื่อระบายอารมณ์

"ถ้าไม่ติดว่ามึงเจ็บอยู่นะเตนล์" ฝ่ามือที่ลูบไปตามเรียวขาขึ้นมาจนถึงก้อนนุ่มด้านหลัง เตนล์ก้มหน้ามามองแล้วเหยดยิ้มส่งให้อย่างร้ายๆ

"หึ"

เสียงหัวเราะในลำคอน่าตีจนอยากทำโทษ แทยงกดหน้าคนดื้อเข้ามาจูบแรงๆ อีก

ตั้งแต่ที่เตนล์เจ็บมาก็ร่วมอาทิตย์แล้ว ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าทายาที่แผลให้ จะนอนกัด นอนแทะเหมือนปกติก็กลัวเตนล์จะนอนไม่พอ อีกอย่าง ดูแลเตนล์ตอนกลางวันแทบทุกวัน พอตกดึกก็เป็นแมวอีก เรียกได้ว่านี้เป็นครั้งแรกในรอบอาทิตย์เลยก็ได้ ความโหยหามันเลยยิ่งมากขึ้นไปอีก

สลับกายให้เตนล์ลงไปนั่งบนเบาะแล้วดันตัวให้เอนพิง แยกเรียวขาออกแล้วโฉบเข้าไปจูบปากคนดื้อที่ไม่เจียมว่าตัวเองกำลังเจ็บ รสจูบที่รุนแรงและดูดดื่มจนเผลอใช้ฟันเขี้ยวเล็กๆกัดเข้าที่ริมฝีปากจนเลือดซึม รสจูบผสมเลือดทำให้ทั้งคู่ผละออกมาอย่างอ้อยอิ่งจนมีสายใยยืดๆใสๆเชื่อมไว้ เตนล์หน้าแดงอ้าปากบวมช้ำเพื่อหุบอากาศหายใจ แทยงแลบลิ้นเลียแก้มนิ่มไปจนถึงคาง ฝ่ามือที่ลูบไปตามร่างกายขาวบางที่บิดเร้าร่างกายอวดโฉมอยู่ตรงหน้า

ยอดอกสีชมพูเป้นตุดพักมือที่พี่ข้าวเลือกลูบลากผ่านแรงๆ แล้วบีบเนื้อจนเป็นรอยแดง ในขณะที่เตนล์ก็อ้อมมือไปด้านหลังพี่ข้าวเพื่อที่จะดึงชายเสื้อจากด้านหลังขึ้นมาให้อีกคนถอดมันออก

เพราะไม่ได้ปลดปล่อยนาน เลยทำให้ทุกอย่างไปเร็วกว่าปกติ แต่แทยงก็ยังเป็นห่วงช่องทางด้านหลังของเตนล์ กลัวว่ามันจะฉีกไปมากกว่านี้ ใกล้หายแล้วก็ควรปล่อยให้หาย จะได้ใช้ต่อได้อีกนานๆ ไม่ใช่ว่ามาทำให้เจ็บอีก ไม่งั้นคงต้องพักยาวกว่าเดิม

จึงยกขาสองข้างของเตนล์ขึ้นมาแล้วจับชิดกัน แก่นกายร้อยที่ชูชันสอดเข้าไปในระหว่างขาทั้งสองข้าง ความนุ่มนิ่มของเนื้อบริเวณโคนขาสัมผัสกับแท่งเยลลี่ที่กำลังแข็งขึงเคลื่อนกายเข้าออก เตนล์จิกไหล่พี่ข้าวไว้แล้วมืออีกข้างก็พยายามยึดเบาะนั่งไม่ให้เคลื่อนที่ในทุกจังหวะที่พี่ข้าวกระแทกเข้ามา

ใบหน้าที่อยู่ใกล้กันมากกับสายตาที่ไม่ยอมละออกจากกันเลยจนต้องฟลุดยิ้มออกมา แทยงยื่นหน้าเข้าไปจูบแช่ไว้ที่มุมปาก ยอมรับว่าซั่มบริเวณโคนขาไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกดีถึงใจอะไรขนาดนั้น แต่มันก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย

น้ำสีขาวขุ่นพุ่งฉีดออกมาจนเปรอะเลอะไปทั่วหน้าท้องและหน้าขาของเตนล์ พี่ข้าวลุกขึ้นมานั่งคุกเข่ากำแก่นกายตัวเองแล้วชักรูดเพื่อไล่น้ำออกให้หมด

ตุบ

เตนล์กลับผลักพี่ข้าวให้หงายหลังลงไปกองกับพื้น คนน่ารักคืบคลานเข้ามาใกล้แล้วใช้ริมฝีปากครอบดูดลงไปอีกเช่นเดิม แก่นกายร้อนรู้สึกขึ้นมาอย่างคนติดเครื่องง่ายเพราะพึ่งปล่อยไปแค่รอบเดียวมันไม่พอ

พี่ข้าวกึ่งนั่งกึ่งนอนบนพื้นโดยมีเตนล์คร่อมหน้าตักเอาไว้ เรียวลิ้นที่ลากเลียไปจนสุดโดนและลูกบอลกลมๆทั้งสอง เตนล์แยงลิ้นเข้าไปแยกลูกบอลออกจากกันแล้วเม้มดึงหนังออกมาเบาๆ ลมหายใจร้อนจากจมูกและริมฝีปากยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ของแมวเด็กให้ปั่นป่วน

พี่ข้าวรีบเอื้อมมือไปจับมือซนๆที่กำลังจะสอดเข้าช่องทางด้านหลังของตัวเอง ถ้าเตนล์ทำแบบนั้นแปลว่าอีกไม่กี่นาทีคนๆนี้ได้โดนทะลวงเข้าไปแน่ๆ อย่างน้อยก็เป็นพี่ข้าวเองแหล่ะที่ไม่ไว้ใจตัวเอง

"เจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ"

เตนล์ส่ายหน้าพรืด เงยหน้าที่มีแท่งเยลลี่แข็งเป็นรูปอยู่ในปากชนกระพุงแก้มจนเห็นเป็นทรงขึ้นมามอง

จ๊วบ

เสียงดูดขึ้นมาแท่งร้อนหลุดออกจากปากให้ใยใสๆเป็นเส้นเชื่อมจากปาก เตนล์เหลือกตากลมโตเต็มเบ้าเลิกคิ้วเหมือนคนสงสัย

"หายแล้ว"

ตอบกลับมาแค่นั้น แต่พี่ข้าวไม่เชื่อ ดูจากสายตาท่าทางแล้ว ยัยตัวดื้อจึงลุกขึ้นแล้วโถมกายเข้าไปกอดทับพี่ข้าวเอาไว้ เรียวแขนที่โอบรอบคอแล้วถูกดันกายไปด้านหลัง เตนล์พยายามจะไปเปิดตู้ลิ้นชักที่อยู่ด้านหลังแทยงจนได้ของที่ตัวเองต้องการแล้วจึงกลับมานั่งคร่อมตักบนพื้นอีกครั้ง

เป็นถุงยางอนามัยที่กำลังจะถูกเตนล์กัดขอบเพื่อฉีกซองออก ถุงยางสีเกือบใส่ถูกจับปลายกระเปาะแล้วสวมลงแก่นกายของพี่ข้าวด้วยมือเตนล์เอง

"จะได้ไม่ต้องปล่อยข้างใน"

แต่พี่ข้าวก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่ดี พอกำลังจะแสดงอารยะขัดขืน ตอนนี้มันยังพอหยุดแล้วไปทำอย่างอื่นให้เสร็จให้จบทั้งคู่ได้ แต่เตนล์ก็ไม่ยอม

เอาจริงๆคือมันคันแผล

ไม่รู้อาการเดียวกับน้องจ๊ะ คันหูไหม แต่อยากได้สำลีมาปั่นอ่ะ หาแท่งสำลีแบบที่พอใจไม่มี แต่มีผัวอยู่ก็เลยใช้สักหน่อย

เจลหล่อลื่นถูกบีบลงแก่นกายที่สวมถุงครอบเอาไว้ แล้วเตนล์ก็ดันพี่ข้าวให้นอนลงดีๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งยองๆเหยียบพื้นกระดกก้นขึ้นมา จับแก่นกายที่พร้อมเดินเครื่องให้ตั้งตรงกับองศาของช่องทางที่เริ่มกดลงมา

มันเจ็บ เจ็บเพราะความอึดอัดและแผลที่เริ่มตึงๆ แต่มันก็คันและรู้สึกดีแบบที่คิดเอาไว้ยังดีไม่พอเท่านี้

"อาห์" พี่ข้าวกลั้นหายใจจนหลุดปล่อยออกมาในที่สุด เตนล์นั่งทับหน้าตักลงไปจนสุด จากนั้นก็เริ่มขยับ ยกกายขึ้นลงก้นนุ่มฟาดลงบนหน้าขาของพี่ข้าวย้ำๆ

แม้จะรู้สึกดี มันก็ยังเจ็บๆ ตึงๆ ไม่มาแบบพอทนได้ แต่สุดท้ายแล้วเตนล์ก็ขาอ่อนหมดแรงไม่อยากขยับต่อ มันรู้สึกมากเกินไป จากแผลที่ใกล้หายจนมันวูบโหวงแปลกๆ จึงนั่งแช่ไว้แบบนั้นแล้วเบะปากเบ้หน้าจะร้องไห้ใส่พี่ข้าว

"กูเตือนมึงแล้วนะ"

"ฮื้อออ"

"หายแล้วไม่ใช่หรือไง" พี่ข้าวคิดว่าเตนล์กำลังเจ็บ แต่เตนล์ไม่ได้เจ็บแบบนั้น เตนล์อยากให้พี่ข้าวขยับต่างหาก

พี่ข้าวก็ขยับนะ แต่เป็นการจะขยับออกมากกว่า

"ไม่เอาาาาาาา" เตนล์รับคว้าตัวพี่ข้าวเอาไว้เลย พยายามกดกายเข้าออกอีกอย่างยากลำบากจนแทยงต้องถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วอุ้มร่างของเตนล์ขึ้นมา

"ไปบนเตียงแล้วกัน"

---------------------------

กลับไปอ่านที่ https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1532901&chapter=24