โดยองนั่งยองๆ
ลงตรงหน้าแจฮยอน ปลดเข็มขัดและซิปกางเกงดึงรั้งลงมากองที่พื้น
ซึ่งก็ได้รับการร่วมมือจากรุ่นน้องเป็นอย่างดี
แจฮยอนยอมให้โดยองถอดกางเกงให้อย่างง่ายดาย- ก็ไม่รู้จะปฏิเสธหรือขัดขืนทำไม
แค่ลูกชายเขามันแทบเด้งฟาดหน้าหวานๆ นั้นก็ไม่มีข้อแก้ตัวอะไรแล้ว
"หืม?"
โดยองไม่ได้เริ่มทันที
แต่กลับก้มหาของบางอย่างในกระเป๋า
ใจคนมองนี่เต้นตึกตักเลยคิดว่าพี่เขาอาจจะมีของเล่นอะไรแปลกๆ พกมาด้วย
ถ้าเป็นงั้นจริงก็แปลว่าพี่เขาต้องเตรียมการมาในระดับนึงแล้วล่ะ
แต่ผิดคาด
เมื่อโดยองเอาทิชชู่เปียกออกมาจากกระเป๋า
ดึงออกมาหนึ่งแผ่นแล้วเอามาเช็ดแก่นกายของแจฮยอนจนเย็นไปหมด
สยิวเหี้ยๆ
ไม่รู้ไปเรียนรู้วิธีแบบนี้มาจากไหนแต่มันโคตรได้เลย
"เคยทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว" อันนี้แจฮยอนสงสัยจริงๆ
ว่ารุ่นพี่สุดแสนจะเรียบร้อย (ก่อนที่จะรู้จักกันอะนะ) เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร
แล้วถ้าจะ.. อืม เป็นขนาดนี้ก็ไม่น่าเหลือรอดมาให้เขาเปิดคนแรกแน่
"ไม่เคย"
หะชะอะ
เหลือว่ะ
"จริงเหรอ"
"จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็เรื่องของนาย" พูดจบก็ไม่ง้อให้เชื่อต่อเลย
โดยองครอบริมฝีปากงับแก่นกายของแจฮยอนทันที
เปลือกตาบางหลับพริ้มรับรสและสัมผัสในปากเข้าออกแล้วดูดห่อลิ้นตวัดกวาดไปทั่ว
นี่ไม่เคยจริงปะวะ
เริ่มไม่อยากจะเชื่อแล้ว ขนาดบางคนที่เคยๆ มาแล้ว อมให้แจฮยอนยังไม่รู้สึกขนาดนี้เลย
"อืมมม.." โดยองครางออกมาในลำคอเบาๆ มือสองข้างก็ค่อยๆ
ปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกทีละเม็ดช้าๆ ไม่เร่งรีบ
แล้วอ้อมมือไปด้านหลังเพื่อปลดเอาตะขอชุดชั้นในออก
เชี่ย
ซ่อนรูปฉิบหายเลย
เพราะมองจากภายนอกแจฮยอนไม่คิดว่าโดยองจะนมใหญ่ขนาดนี้
RRRRrrrrrr
เสียงริงโทนโทรศัพท์แผดร้องในกระเป๋าสะพายของเด็กสาว
โดยองสะดุ้งจนผละออกจากแจฮยอนแล้วรีบรับสายโทรศัพท์จากเพื่อนสนิท
"ฮ..ฮัลโหล.." พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น
โดยองนั่งทับขาบนพื้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ คุย
"วันนี้เหรอ.. เราอาจจะเข้าสาย พอดีมีธุระนิดนึง" ธุระที่ว่าคืออีกคนที่ไปโรงเรียนสายแล้วแต่ไม่ซีเรียสเดือดร้อนอะไร
แจฮยอนจับแขนโดยองให้ลุกขึ้นยืน แล้วดันให้พิงผนังฝั่งหนึ่งของห้องน้ำ
ทรวงอกที่ยังมีชุดชั้นในปิดเอาไว้แบบหมิ่นเหม่
เพราะโดยองปลดตะขอออกแล้วแต่ยังไม่ทันได้ดึงออก
แจฮยอนยืนกลืนน้ำอมยิ้มมองหน้ารุ่นพี่ที่กำลังดึงหน้าดุ
เหมือนจะบอกแจฮยอนว่าอย่าพึ่งทำ แต่แจฮยอนกลับคิดอีกอย่าง
จะคุยกับเพื่อนก็คุยไปดิ
ทางนี้ก็จะทำที่อยากทำเหมือนกัน
แจฮยอนใช้ปลายนิ้วลูบไปบนเนินอกอวบอิ่ม
ลากลูบเบาๆ
ให้โดยองจั๊กจี้เล่นแล้วมือข้างนั้นก็โดนให้หยุดการกระทำด้วยมืออีกข้างของโดยองที่เอื้อมมาจับไว้ให้เลิกซน
จุ๊บ
จับมือห้ามไว้ก็จับได้แค่มือเดียว
แถมยังไม่มีการออกแรงห้ามใดๆ ทั้งนั้น แจฮยอนเลยยกมือเล็กขึ้นมาจุ๊บเบาๆ
แล้วค่อยโน้มตัวลงไปจูบซับที่ใต้คางไล่ลงมาเรื่อยๆ
บนผิวเนื้อนุ่มนิ่มและมีกลิ่นหอมชวนหลงไหล
แจฮยอนอยากจะกัดเนื้อให้ช้ำดูดรอยให้แดง
ยิ่งก้มต่ำลงมาเกชี่ยจมูกสูดดมกลิ่นบนเนินอก โดยองยิ่งต้องกลั้นหายใจพูด
"ฝากแทล..อิลลาอาจารย์ให้หน่อยนะ"
แจฮยอนลูบมือไปตามเรียวขาขึ้นมาเรื่อยๆ
พับกระโปรงขึ้นบนไปกองไว้บนเอว
เสื้อเชิ้ตนักเรียนสีขาวถูกถอดออกจากแขนที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ไว้
และชุดชั้นในตัวเล็กก็ถูกถอดออกไปเช่นกัน
ลิ้นหนานุ่มเลียผ่านจุดยอดบนอกแล้วกวาดเอาเนื้อบริเวณนั้นเข้าปากช้าๆ
แล้วค่อยๆ จูบลงไป
แจฮยอนพยายามทำทุกอย่างให้ช้าและหนักกดลงไปแน่นๆ
เพื่อไม่ให้เกิดเสียอะไรผิดปกติออกมา
เพราะตอนนี้แค่โดยองหายใจไม่เป็นจัฃหวะก็ผิดปกติมากพอแล้ว
"โดยองไม่เป็นอะไรค่ะ สบายดี"
เพราะน้ำเสียงจากปลายสายแสดงถึงความกังวลคิดว่าเพื่อนสนิทที่ไม่เคยมาโรงเรียนสายอยู่ๆ
จะขาดเรียนในตอนเช้าแบบนี้ อาจจะเพราะเหตุสุดวิสัยอะไรบางอย่าง หรือมีอุบะติเหตุ
"อ..เฮื..ออืมมม ไม่.. ไม่เป็นอะไร โด..โดยองแค่..ลื่นน่ะค่ะ"
แจฮยอนตั้งใจแกล้งชัดๆ
จากที่กำลังเชยชิมร่างกายอรชรอยู่ดีๆ
ก็สอดนิ้วเข้าไปภายในกลีบกุหลาบทันทีอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
แจฮยอนทั้งขบกัดจุดยอดปทุมแล้วดึงรั้งเบาๆ
ส่วนนิ้วมือภายในก็เขย่ากวนวนอยู่ภายในจนขาแทบอ่อน
สิ่งที่ทำได้ก็มีเพียงยืนกัดปากกลั้นหายใจแล้วหลับตาพยายามตั้งสติ
ไม่ให้มีพิรุจไปมากกว่านี้
ความรู้สึกแว๊บแรกที่เข้ามาในหัวของโดยองคือเหมือนครั้งแรกที่ทำแบบนั้นกับแจฮยอนบนรถไฟ
กลัวว่าเพื่อนปลายสายจะได้ยินเสียง
เหมือนๆ กับกลัวว่าคนบนรถไฟจะรับรู้ ยิ่งกลัวยิ่งตื่นเต้น ให้ตายสิ
ทำไมเขาถึงได้ชอบอะไรแบบนี้จริงๆ
ตื่นเต้นจนแทบบ้า
ชอบมากจนอยากจะกรีดร้องออกมาแต่ก็ต้องห้ามเอาไว้
ใจหนึ่งก็อยากกดวางสายไปให้จบๆ
แต่อีกใจก็อยากจะถือค้างไว้แบบนี่ มันอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ยากจริงๆ
"..อ่ะจ้ะ ขอบคุณแทอิลมากนะ บาย" แต่เพราะไม่มีธุระอะไรไปมากกว่านี้
โดยองถึงต้องกดวางสายลง
"ธุระอะไรนะถึงทำให้พี่โดยองต้องไปโรงเรียนสายแบบนี้"
"ไม่ต้องมาแกล้งเลย"
"พี่ต่างหากที่แกล้งผมอยู่ พูดก็พูดเถอะ คนที่ตกเป็นเหยื่อนั้นมันผมต่างหาก"
แจฮยอนไม่เคยเป็นฝ่ายเริ่มเลยนะ ที่ทำๆ ไปทั้งหมดคืออีกฝ่ายนำก่อนทุกอย่าง
ถ้าพี่โดยองไม่เริ่มก่อน
ใครจะไปกล้าทำ
แจฮยอนก้มลงหากระเป๋าเงินตัวเองแล้วหยิบเอาถุงยางอนามัยที่พกไว้ติดตัว
ก็ที่บ้านสอนมาว่าให้ยืดอกพกถุง นี่ก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังไง
"หวังว่านักเรียนดีเด่นอย่างพี่จะใส่ถุงยางเป็นนะครับ"
แจฮยอนส่งซองถุงยางให้หญิงสาวรับใช้เวลาแกะอยู่เพียงครู่เดียวก็กำรอบแก่นกายแจฮยอนเอาไว้
รูดรั้งให้ตั้งชันพอที่จะใส่ถุงยางได้แล้วก็จัดการทำตามที่เคยเรียนมา
(ในวิชาสุขศึกษาหรือที่เคยมีคนมาอบรมเรื่องเพศต่างๆ อะนะ)
อะไรจะสุขใจเหมือนแจ็คพอตแตกกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
แจฮยอนเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่ง
ตั้งแต่ได้รู้ว่าคนที่เบียดเขาบนรถไฟฟ้าทุกวันคือรุ่นพี่หน้าหวานคนนี้ ลองคิดดูสิ
เขาก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง ที่ชอบมองคนสวยๆ หนึ่งในนั้นก็มีรุ่นพี่โดยองที่ดูเรียบร้อย
เพรียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง
เป็นบุคคลแสนดีน่ารักจนบางทีก็คิดอยากจะให้เป็นแม่ของลูก
แต่ใครจะไปคิดละว่าโดยองคนนั้น
กับคนที่ยกขาขึ้นก่ายแจฮยอนแล้วรั้งสะโพกให้เข้าไปหาตอนนี้คือคนๆ เดียวกัน
แก่นกายที่ถูกหุ้มไปด้วยปลอกสีใสถูกมือเรียวเล็กจับยกถูกับร่องของตัวเองแล้วทำท่าจะดันเข้าไปแต่ก็ไม่ดันเข้าไปจริงๆ
สักที คนที่ทั้งสวย ทั้งเก่ง
คุมเกมแทบทุกอย่างไม่ต้องให้ออกจากขอเลยนั้นมันทำให้แจฮยอนรู้สึกดีจนอยากจะถ่ายคลิปเก็บไว้ไปอวดเพื่อนๆ
แต่ดีๆ
แบบนี้เรื่องอะไรจะต้องบอกให้คนอื่นรู้
แล้วเชื่อเถอะว่าหลังจากนี่แจฮยอนไม่ปล่อยโดยองไปแน่
"อ่ะ..อืออออ" เพียงสัมผัสแรกที่สอดแก่นกายเข้าไปในช่องทางคับแคบ
ความแน่นที่เบียดหุ้มแท่งเอ็นร้อนจนรู้สึกแน่นไปหมด ยังดีที่ปลุกอารมณ์มาดี
หรือโดยองรู้สึกมากไปเองเพราะตื่นเต้นก็ไม่รู้ขับให้มีน้ำหล่อลื่นให้แจฮยอนขยับเข้าไปง่ายขึ้น
ในที่สุดก็ได้ทำ
หลังจากที่แจฮยอนคิดจะลากอีกคนมาตั้งนานแล้ว วันนี่ได้ทำจริงๆ เสียที
โดยองกอดรอบคอแจฮยอนเอาไว้แน่นเพื่อเป็นที่ยึด
ขาข้างที่ยกขึ้นมาก่ายเอวแจฮยอนไว้แทบจะหล่นร่วงเพราะเรี่ยวแรงเหมือนถูกดูดไปหาแจฮยอนหมดในทุกๆ
จังหวะที่อีกฝ่ายกระแทกเข้ามา มันรุนแรงและหนักหน่วงจนสมองแทบขาวโพลน
ไม่มีความคิดอะไรนอกจากอยากให้อีกฝ่ายเข้ามาอีก
"อ่า..อีก.. เข้..ามาอีก" เสียงหวานครางสั่น
ดวงหน้าเชิดขึ้นหุบอากาศแล้วพูดในสิ่งที่ต้องกาาออกมาอย่างไม่ต้องไตร่ตรองคิดก่อน
เมื่อโดยองขอ แจฮยอนก็ให้ทุกอย่าง
"แรงอีก อ๊าาา"
ความแรงที่ชนผนังมดลูกภายในจนต้องหวีดร้องออกมาเสียงหลงอย่างไม่อายหากว่าใครจะมาใช้ห้องน้ไสาธารณะตอนนี้คงได้ยินแน่
แต่ตอนนี้โดยองไม่แคร์อะไรแล้วทั้งนั้น
แจฮยอนโอบทั้งขาข้างที่พาดมาและเอวบางเอาไว้
กอดรัดโดยองแน่นแล้วกระแทกกายสวนขึ้นไปเร็วและแรงอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ
จนเหมือนโดยองจะจุกอยู่ไม่น้อยเพราะแขนที่กอดคอไว้เริ่มอ่อนลง
ชายหนุ่มรุ่นน้องจึงค่อยๆ ถอยหลังเพื่อนั่งลงบนชักโครก
โดยที่ช่องทางยังเชื่อมกันอยู่
เมื่อเธอได้ขึ้นนั่งคร่อมด้านบนก็เริ่มขยับควงสะโพกเข้าออก
ส่ายร่อนเป็นวงกลม
แจฮยอนพับชายกระโปรงที่ตกลงมาเหน็บไปกับขอบกระโปรงแล้วบีบก้อนเนื้อนุ่มที่เด้งดึ๋งดั๋งอยู่ตรงหน้าพอดี
"จูบได้ไหม" อยากจูบจริงๆ พี่จ๋าปากน่าจูบมาก
อยากจะจู่โจมตั้งนานแล้วแต่เพราะโดยองคุยกับเพื่อนอยู่ถึงได้จูบที่อื่นแทน
"อืมมม.."
คำตอบถูกแสดงผ่านการกระทำเมื่อเธอก้มลงไปจูบปากรุ่นน้องในทันทีที่เอ่ยขอ
เอาสิ
เอาเข้าไป แจฮยอนจะต้องรับรู้ร่างที่สามที่สี่ที่ห้าของโดยองไปอีกเท่าไรถึงจะครบ
จากตอนแรกที่คิดว่าเรียบร้อย สักพักก็เหมือนคนเก็บกด แล้วก็มีร่างแซ่บๆ
แถมยังขี้ยั่ว ตอนนี้ก็ร้อนแรงเสียจนแจฮยอนก็แทบตามไม่ทัน
ให้ตายสิคนเรา
สามารถเป็นอะไรได้มากมายขนาดนี้เลยหรือไง-- ยิ่งคิดยิ่งอยากค้นหา
"ผมชอบพี่ว่ะ"
"แจฮยอน.."
"หืม?"
"..แบบนี้เตนล์ไม่ว่าเหรอ.."
คราวนี้ได้สงสัยจริงๆ
โดยองหยุดขยับไปสักพักก็เอนตัวไปด้านหลังรั้งคอแจฮยอนไว้แล้วขยับช่องทางหุ้มแก่นกายเข้าออกใหม่
"เกี่ยวอะไรกับเตนล์" ใจนึงก็แปลกใจว่าทำไมพี่โดยองรู้จักเตนล์ด้วย เพราะเพื่อนตัวดีนอกจากตั้งปณิธานสูงสุดว่าสักวันจะฉุดพี่จ๋า
(ของเตนล์) ก็ไม่คิดจะทำกิจกรรมอะไรอีกเลย ทั้งเรียนเก่งแต่ไม่สอบวิชาการ
สวยแต่ไม่ทำกิจกรรม เป็นนักเรียนธรรมดาๆ ที่อยู่เฉยๆ ไปวันๆ ที่แท้จริงเลย
ส่วนอีกอย่างที่แปลกใจคือที่ทำๆ
กันอยู่นี้เตนล์มันบอกให้แจฮยอนลากพี่เขาไปทำเลยด้วยซ้ำ
คนที่บอกให้ล้วงกลับก็เตนล์อีกนั้นแหล่ะ แล้วทำไมมันต้องว่าด้วย
"ก..ก็เป็น..แฟนกันไม่ใช่เหรอ" คำพูดสุดท้ายเบาจนแทบไม่ได้ยิน
แต่แจฮยอนคิดว่าตอนนี้เริ่มจับจุดได้แล้วล่ะ
"พี่ถามถึงแฟนผมในขณะที่กำลังควบให้ผมอยู่เนี่ยนะ"
แจฮยอนไม่รู้แล้วว่าร่างจริงของผู้หญิงคนนี้อยู่ที่ตรงไหน แต่มันน่าสนใจไปหมดเลย
คงเพราะตอนนี้แจฮยอนกำลังหลงคนที่ชื่อคิมโดยองอยู่แน่ๆ
นี่ขนาดคิดว่าเขามีแฟนอยู่แล้วนะ
พอแจฮยอนถามแบบนั้น
ความรู้สึกผิดต่างๆ ก็ตีขึ้นมาในอก
ถ้าโดยองไม่เอาความอยากเข้ามาครอบงำจิตสำนึกชั่วดีเขาคงไม่มายุ่งย่ามกับแฟนคนอื่นแบบนี้หรอก
พอคิดแบบนั้นก็รีบลุกขึ้น
หน้าหวานๆ กำลังเบะปากออก อยากจะร้องไห้ออกมาก็กลัวแจฮยอนจะเห็นว่าเขาขี้แย
แต่แจฮยอนก็ใกล้ขนาดนี้ถ้าไม่เห็นนะสิแปลก
"เดี๋ยวดิๆๆ" พออีกคนลุก แจฮยอนก็รีบดึงไว้เลย
เรื่องอะไรมาค้างเติงกันทั้งคู่ แต่โดยองดูท่าจะรั้นไม่ใช่เล่น
จนต้องอุ้มขึ้นไปนั่งบนฝาชักโครก
แล้วแทรกแก่นกายเข้าไปเช่นเดิม
คือก็ต้องเคลียร์แหล่ะ
แต่อีกนิดนึงก็จะเสร็จแล้วจะปล่อยค้างแบบนี้มันจะเสียดายถุงยางเปล่าๆ
"ขอโทษนะ"
ที่ขอโทษเพราะยังไม่ทันจะได้พูดอะไรแจฮยอนก็เอาแต่ใจกระแทกเข้าไป
ซึ่งโดยองก็ไม่ปฏิเสธ แต่กลับนั่งยอมให้เขาทำแล้วปิดตาร้องไห้อีก
ฉิบหายละไง
ร้อนรนจนอยากถอดออกมาตอนนี้แต่แรงอารมณ์และความอยากแกล้งมันยังไม่หมดนะสิ
แต่พี่จ๋าคงรู้สึกแย่และรู้สึกผิดแบบนี้
ถ้าทำต่อไปโดยไม่พูดอะไรต่อโดยองคงไม่มีความสุขแน่
แจฮยอนจึงตัดสินใจเอาโทรศัพท์ตัวเองออกมากดต่อสายไปยังเพื่อนสนิทที่เป็นประเด็นอยู่ตอนนี้
รอจนรับสายจึงกดเปิดลำโพงให้อีกคนได้ยิน
(เป็นเหี้ยไรไม่มาเรียนห้ะ)
แค่คำทักทายแรกก็แทบจะไม่ใช่สิ่งที่คนเป็นแฟนกันทักทายกันแล้ว
"ติดธุระนิดหน่อย" ข้อแก้ตัวแบบเดียวกับที่โดยองใช้
(ธุระheetadอะไร แค่กๆ สารภาพมาอยากให้ต้องอารมณเสีย
แค่ก)
"เออก็ธุระหินอือนั้นแหล่ะ 555555
แล้วนั้นไม่สบายเหรอ"
(ตากฝนกลับบ้านเมื่อวานอะดิ ปวดหัวเลยเนี่ย
แล้วคือวันนี้ติดหลีไม่เข้าเรียนอะนะ ต้องแรดต้องร่านเบอร์ไหนอะแจฮยอน
แล้วนี่รู้เปล่าว่าพี่จ๋ามึงก็ไม่มา เมื่อเช้าให้ใครไปเชิญธงชาติก็ไม่รู้
หรือพอไม่เจอพี่เขาแล้วมึงเลยไปหาที่ระบายงี้)
เตนล์พูดรัวมาสลับกับเสียงไอและสูดน้ำมูกจนคนเป็นเพื่อนชักจะเป็นห่วง
เออ
แต่ห่วงคนที่อยู่ตรงนี้มากกว่า เสียบเขาไว้อยู่แบบน้้นกับเสียงสะอื้นเบาๆ อีก
ใจแกว่งเลยกู
"พี่จ๋าก็อยู่กับกูนี่แหล่ะ"
(...เชี่ย..) คำอุทานเบาๆ จากปลายสาย
เตนล์คิดภาพตามแล้วอยากจะร้องเชี่ยออกมาดังๆ กว่านี้เลยด้วยซ้ำ
เมื่อแจฮยอนกำลังติดธุระ-- ที่ว่านั้น แล้วตอนนี้อยู่กับพี่จ๋า(ของแจฮยอน)
"พี่เขาไม่ยอมให้กูทำต่อเพราะคิดว่ากูเป็นแฟนกับมึงอ่ะ"
(ก็เหี้ยแล้ว ได้กับมึงนี่ผิดผีมาก อิเหี้ย ขนลุก ขมคอ อิสัส
บอกพี่เขาเลยนะ เสื่อมเสียกูหมด
ถ้าพี่จ๋ากูมาได้ยินแล้วคิดว่ามึงเป็นแฟนกูนะแจฮยอน
ถ้ากูนกพี่จ๋าเพราะข่าวลือนี้นะมึง กูจะสาปให้มึงนกพี่โดยองเหมือนกัน)
"555555 สาปไม่ทันแล้วล่ะมึง"
"อ้ะ ฮือ ออ"
แจฮยอนวางโทรศัพท์ลงแต่ยังไม่ทันได้วางสาย
จากนั้นก็อุ้มคนที่นั่งนิ่งเหมือนไม่ฟังแต่ก็ตั้งใจฟังอยู่ขึ้นมา
แต่เพราะช่องทางที่เชื่อมถึงกันอยู่
พอโดนอุ้มก็กลายเป็นโดนแรงโน้มถ่วงรั้งให้ช่องทางของโดยองเข้าไปลึกกว่าเดิม
(...
อือออออ กุอยากจะกรี๊ดแต่กูเจ็บคอ อิเหี้ยยยย แค่กๆๆ
จิตใจทำด้วยอะไรถึงโทรมาตอนกำลังเล็ดยุดกันอ่ะ ฮือ แค่กๆๆๆๆ)
แต่สิ่งหนึ่งที่แจฮยอนกำลังรู้สึกได้คือช่องทางของโดยองที่กระตุกและตอดรัดแก่นกายทุกจังหวะและถี่ขึ้นแน่นขึ้นตั้งแต่ที่โทรคุยกับเตนล์
"พี่ชอบแบบนี้เหรอ"
"..."
"ชอบแบบที่มันตื่นเต้นใช่ไหม"
แจฮยอนปล่อยให้โดยองยืนแล้วพลิกอีกฝ่ายให้หันหลังแล้วก้มหน้าลงไปใกล้กับโทรศัพท์
ฟังเสียงเตนล์บ่นด่าและไออยู่ใกล้ๆ แล้วสะโพกก็ถูกจับวางให้อยู่ในจังหวะที่พอดี
เพื่อรองรับแก่นกายที่ตึงเครียดเข้ามาอีก
(กุไม่ แค่กๆ รู้จะหาคำไหนมาพูด พี่จ๋า เมื่อไรพี่จ๋าจะกลับมาหาเตนล์ ฮือ
อิเพื่อนชั่ว แค่กๆๆๆ) เพราะทั้งพูดทั้งร้องแบบไม่มีเสียง
เตนล์ถึงได้ไอหนักจนแทบปวดหน้าอก คนฟังก็เริ่มสงสาร
"น..น้องเตนล์ไป อ้..าาา ห้องพยาบาล อือ.อ.อ นะคะ"
(....เชี่---) ปลายสายถูกตัดทิ้งไปในทันที โดยองไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด
แต่เห็นน้องทั้งพูดทั้งไอแล้วสงสารจริงๆ ถึงได้พูดออกไปแบบนั้น
"ถ้าแฟนผมช็อคตายขึ้นมาจริงๆ ทำไง"
แจฮยอนรั้งสะโพกมนไว้แน่นแล้วเด้งเอวสอบสวนเข้าไปย้ำๆ
ในเมื่อเคลียร์ได้แล้วก็ทำต่อให้สุดไปเลยแล้วกัน
"ยังจะเล่นอีก"
กลับไปอ่านและคอมเมนท์ต่อที่ https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1486319&chapter=72
